Εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις, με μια κάπως διαφορετική ματιά και διαφορετική οπτική γωνία για την ψαρευτική βουτιά και την επιτυχημένη η αποτυχημένη βολή.
Η πρώτη προσέγγιση είναι μπρουτάλ και λακωνική:
βουτάω, σβήνω, πλανάρω, εντοπίζω, σημαδεύω, ρίχνω και ανεβαίνω επιφάνεια με το ψάρι. Μπράβο και συγχαρητήρια!
Η δεύτερη προσέγγιση είναι πιο τεχνική και έτσι μπορούμε να κάνουμε και μια εις βάθος ανάλυση.
Πλάνο βουτιάς
Έλεγχος εξοπλισμού
Video on.
Σωστή είσοδος με σπάσιμο μέσης
Ηρεμες πεδιλιές
Σωστές και αθόρυβες εξισώσεις
Υδροδυναμική γραμμή
Είσοδος σε αρνητική πλευστότητα
Σβήσιμο
Πλανάρισμα
Ανίχνευση βυθού
Επισκόπηση σημείου
Εντοπισμός
Προσεκτική και αθόρυβη προσέγγιση
Πλησίασμα ψαριού
Σκόπευση
Χτύπημα και σύλληψη
Ανάδυση.
Όλα τα παραπάνω και το καθένα από μόνο του μπορεί να είναι, και είναι, αντικείμενα σεμιναρίων και αναλύσεων. Με ατέλειωτες ώρες συζητήσεων, λεπτομερειών και διαφορετικών απόψεων που επιβεβαιώνουν το μεγάλο πλήθος των παραγόντων που επιδρούν στο ψαροτούφεκο και φυσικά επιδρούν και στο τελικό αποτέλεσμα επιβεβαιώνοντας την χαοτική φύση του ψαροτούφεκου σαν δραστηριότητα.
Άντε και σε Live!
Αυτό που όμως πραγματικά θέλω, είναι να αφουγκραστούμε μια άλλη προσέγγιση, πιο ποιητική (ποιοτική?) Έλα όμως που δεν είμαι ποιητής(ούτε καν καλός στον γραπτό λόγο), ωστόσο θα προσπαθήσω να δώσω ένα ψήγμα από τις σκέψεις μου σε ψευδό-λογοτεχνικό, φιλοσοφικό, τεχνικό, μυστηριακό ύφος, μιας και έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο να αφιερώσουμε και αρκετές δικαιολογίες, όντας εγκλωβισμένοι για να ξημερώσουμε σε μια νέα εποχή, που καλό δεν φέρνει.
Έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένα που ισχύουν σε πολλές συνθήκες έστω και αν δεν έχουν ξαναγραφτεί για το ψαροτούφεκο. Ήταν στις σκέψεις μου να επεξεργαστώ ένα παρόμοιο κείμενο. Ας γίνει λοιπόν εδώ. Εδώ που λίγοι θα το δουν,πολλοί περισσότεροι θα το οικειοποιηθούν, λιγότεροι θα το διαβάσουν ολόκληρο, και ακόμα λιγότεροι θα το καταλάβουν.
Λίγοι και εκλεκτοί (ή εκλεκτικοί?)
Πάμε λοιπόν.
Πολλοί έχουμε ζήσει την υπέρτατη στιγμή που έχουμε ένα καλό ψάρι στο βέλος μας, πολύ λιγότεροι ωστόσο, έχουν αισθανθεί την ικανοποίηση μιας άψογα εκτελεσμένης τεχνικής και ακόμη λιγότεροι έχουν βιώσει την αλλόκοτη αυτή αίσθηση, νιώθοντας αυτό το υπέροχο κενό της ύπαρξης, την αλλαγή συνειδητότητας που “δημιουργείται”(φανερώνεται, επιτυγχάνεται, τυχαίνει?) σε κάτι τέτοιες στιγμές απόλυτης ηρεμίας που μόνο(?) στον βυθό συμβαίνει και δεν ξέρουμε τον τρόπο να το επαναλάβουμε συνειδητά (ή δεν θέλουμε?)παρά μόνο σε μια επόμενη καλή στιγμή χωρίς να πάμε πρός Θιβέτ μεριά, με κάποιο γκουρού του Ζεν ή ακόμη και στο Cern που ψάχνουν για το σωματίδιο(α) και είναι και πιο κοντά.
Αυτή η κατάσταση της επαυξημένης αντίληψης(!), μας επιτρέπει (επιβάλλει?) να “βλέπουμε” την σκηνή στην οποία συμμετέχουμε, σε αργή κίνηση με την ψύχραιμη ματιά ενός τρίτου παρατηρητή, που όμως επηρεάζει το αποτέλεσμα, αντιλαμβανόμενοι τα πάντα ενστικτωδώς, διαισθητικά.
Ο έμπειρος κυνηγός σκέφτεται και προσπαθεί να υπολογίζει τα πάντα ανάλογα με την εποχή. Ρεύμα, καιρός ,φεγγάρι, άνεμος, ήλιος, θερμοκρασία, ώρα, τόπος, τεχνική, εξοπλισμός και ο κατάλογος μεγαλώνει. Όμως οι μεγάλες πράξεις, οι μεγάλες επιτυχίες γίνονται όταν ο κυνηγός δεν σκέφτεται καν, όταν δεν υπολογίζει καν, όταν απλά και μόνο πράττει.
Ποια είναι η υπέρτατη στιγμή σε κάθε βουτιά? η προετοιμασία? η βύθιση? η ανίχνευση? η προσέγγιση? η τουφεκιά? το πιάσιμο του ψαριού? η πρώτη αναπνοή στην έξοδο? η κάτι άλλο? κάτι από όλα αυτά η όλα αυτά?
Η μία και μοναδική στιγμή είναι αυτή που ο χρόνος παγώνει, επιμηκύνεται, χάνεται, δεν υπάρχει, η σκέψη εξαφανίζεται και όλο το είναι συγκεντρώνεται στο στόχο.
Η στιγμή αυτή είναι το πάτημα της σκανδάλης, είναι το tο των φυσικών, που αντικατοπτρίζει τέλεια το πάγωμα του χρόνου.
Βολή σε πρώτο χρόνο το λέμε οι ψαροτουφεκάδες, πάτημα σκανδάλης χωρίς δισταγμό οι πιο άγριοι.
Είναι η στιγμή που ο κυνηγός βρίσκεται face to face με το θήραμα και το κοιτάει κατάματα, που όμως είναι και αυτό κυνηγός. Εκεί που ο ψαροτουφεκάς δεν είναι απλά άλλος ένας επισκέπτης στο φυσικό περιβάλλον, είναι μέρος της φύσης και του περιβάλλοντος και σαν μέρος του περιβάλλοντος τον αποδέχεται το ψάρι. Άσχετα από τεχνική, από απόκρυψη, από παραλλαγή, ανεξάρτητα από ένα, δύο ή τρία λάστιχα, ακόμα άσχετα με το αν έχει 6αρα βέργα, ή 7αρα ή 8αρα έρχεται η στιγμή που βρίσκεται face to face με τον σκοπό του. Και εκεί το ψάρι θα κάνει την δουλειά του και ο κυνηγός την δική του.
Ave, Caesar, morituri te salutant
Ο καλύτερος ας κερδίσει!
time 0 το λένε οι φυσικοί (?) και έχουν δίκιο. Έχουμε t- και t+ αλλά το to είναι αυτό που καθορίζει τα πάντα στο ψαροτούφεκο (και όχι μόνο), είναι αυτό που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, δεν μπορείς να διστάσεις, δεν μπορείς να έχεις αμφιβολίες, δεν πρέπει να φοβηθείς, δεν μπορείς να αλλάξεις, δεν μπορείς να πάρεις πίσω, δεν μπορείς να γνωρίζεις, δεν δικαιούσαι να πανηγυρίσεις, δεν αναπνέεις(έτσι και αλλιώς),παρά μόνο πρέπει να παραμείνεις παγερά ψύχραιμος όπως αρμόζει στην μη ύπαρξη.
Το to είναι η στιγμή, εκείνος ο απειροελάχιστος χρόνος που ο κυνηγός προσβλέπει, προσδοκά, προετοιμάζεται, επιδιώκει, είναι η στιγμή που ο θύτης έχει αποφασίσει για την τύχη του θύματος αλλά το θύμα του ακόμα ζει για το ίδιο, αλλά και δεν ζεί για τον θύτη, είναι η απροσδιοριστία του Heisenberg που όμως δεν εμφανίζεται στον μικρόκοσμο αλλά στον βυθό, είναι η γάτα (σφυρίδα) του Σρέντιγκερ που ζει και δεν ζει, είναι το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου του Καστανέντα, είναι η στιγμή που το βέλος έχει εκτοξευτεί αλλά ακόμη δεν έχει βρει στόχο(και δεν ξέρουμε αν θα βρει) είναι η προαιώνια μάχη του κυνηγού με το θήραμα, είναι η ζωή και ο θάνατος που συνυπάρχουν.
Ο καλύτερος ας κερδίσει!
Θα είναι πιο γρήγορη η απρόβλεπτη σφυρίδα? θα είναι πιο γρήγορη η βέργα? θα ξεπεράσει? θα ξεραθεί το ψάρι? θα το πάρει? Κανείς δεν ξέρει. Μόνο στο t+ στον χρόνο μετά την βολή, όταν νιώσουμε το ψάρι στην βέργα η και όχι, τότε και μόνο τότε θα έχουμε γνώση και αποτέλεσμα. Στο to δεν υπάρχει τίποτα. Αβεβαιότητα, αναμονή και προσμονή δεν χωράνε εδώ στο πάγωμα του χρόνου, στο to δεν χωράει τίποτα άλλο παρά μόνο ανυπαρξία.
Ομορφιά, απλότητα, πίστη, δύναμη, εμπειρία, τεχνική, τακτική, εξοπλισμός, προπόνηση, επανάληψη, ζωή και θάνατος, όλα έχουν συμπυκνωθεί στο to.
Όλες οι στιγμές, όλες οι εμπειρίες, όλα τα βιώματα , ατελείωτες ώρες κολύμπι έχουν συμπυκνωθεί στο απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου που απαιτείται για το πάτημα της σκανδάλης, για αυτόν τον ελάχιστο χρόνο της μη σκέψης και μη ύπαρξης.
Έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένα που ισχύουν σε πολλές συνθήκες έστω και αν δεν έχουν ξαναγραφτεί για το ψαροτούφεκο. Ήταν στις σκέψεις μου να επεξεργαστώ ένα παρόμοιο κείμενο. Ας γίνει λοιπόν εδώ. Εδώ που λίγοι θα το δουν,πολλοί περισσότεροι θα το οικειοποιηθούν, λιγότεροι θα το διαβάσουν ολόκληρο, και ακόμα λιγότεροι θα το καταλάβουν.
Λίγοι και εκλεκτοί (ή εκλεκτικοί?)
Πάμε λοιπόν.
Πολλοί έχουμε ζήσει την υπέρτατη στιγμή που έχουμε ένα καλό ψάρι στο βέλος μας, πολύ λιγότεροι ωστόσο, έχουν αισθανθεί την ικανοποίηση μιας άψογα εκτελεσμένης τεχνικής και ακόμη λιγότεροι έχουν βιώσει την αλλόκοτη αυτή αίσθηση, νιώθοντας αυτό το υπέροχο κενό της ύπαρξης, την αλλαγή συνειδητότητας που “δημιουργείται”(φανερώνεται, επιτυγχάνεται, τυχαίνει?) σε κάτι τέτοιες στιγμές απόλυτης ηρεμίας που μόνο(?) στον βυθό συμβαίνει και δεν ξέρουμε τον τρόπο να το επαναλάβουμε συνειδητά (ή δεν θέλουμε?)παρά μόνο σε μια επόμενη καλή στιγμή χωρίς να πάμε πρός Θιβέτ μεριά, με κάποιο γκουρού του Ζεν ή ακόμη και στο Cern που ψάχνουν για το σωματίδιο(α) και είναι και πιο κοντά.
Αυτή η κατάσταση της επαυξημένης αντίληψης(!), μας επιτρέπει (επιβάλλει?) να “βλέπουμε” την σκηνή στην οποία συμμετέχουμε, σε αργή κίνηση με την ψύχραιμη ματιά ενός τρίτου παρατηρητή, που όμως επηρεάζει το αποτέλεσμα, αντιλαμβανόμενοι τα πάντα ενστικτωδώς, διαισθητικά.
Ο έμπειρος κυνηγός σκέφτεται και προσπαθεί να υπολογίζει τα πάντα ανάλογα με την εποχή. Ρεύμα, καιρός ,φεγγάρι, άνεμος, ήλιος, θερμοκρασία, ώρα, τόπος, τεχνική, εξοπλισμός και ο κατάλογος μεγαλώνει. Όμως οι μεγάλες πράξεις, οι μεγάλες επιτυχίες γίνονται όταν ο κυνηγός δεν σκέφτεται καν, όταν δεν υπολογίζει καν, όταν απλά και μόνο πράττει.
Ποια είναι η υπέρτατη στιγμή σε κάθε βουτιά? η προετοιμασία? η βύθιση? η ανίχνευση? η προσέγγιση? η τουφεκιά? το πιάσιμο του ψαριού? η πρώτη αναπνοή στην έξοδο? η κάτι άλλο? κάτι από όλα αυτά η όλα αυτά?
Η μία και μοναδική στιγμή είναι αυτή που ο χρόνος παγώνει, επιμηκύνεται, χάνεται, δεν υπάρχει, η σκέψη εξαφανίζεται και όλο το είναι συγκεντρώνεται στο στόχο.
Η στιγμή αυτή είναι το πάτημα της σκανδάλης, είναι το tο των φυσικών, που αντικατοπτρίζει τέλεια το πάγωμα του χρόνου.
Βολή σε πρώτο χρόνο το λέμε οι ψαροτουφεκάδες, πάτημα σκανδάλης χωρίς δισταγμό οι πιο άγριοι.
Είναι η στιγμή που ο κυνηγός βρίσκεται face to face με το θήραμα και το κοιτάει κατάματα, που όμως είναι και αυτό κυνηγός. Εκεί που ο ψαροτουφεκάς δεν είναι απλά άλλος ένας επισκέπτης στο φυσικό περιβάλλον, είναι μέρος της φύσης και του περιβάλλοντος και σαν μέρος του περιβάλλοντος τον αποδέχεται το ψάρι. Άσχετα από τεχνική, από απόκρυψη, από παραλλαγή, ανεξάρτητα από ένα, δύο ή τρία λάστιχα, ακόμα άσχετα με το αν έχει 6αρα βέργα, ή 7αρα ή 8αρα έρχεται η στιγμή που βρίσκεται face to face με τον σκοπό του. Και εκεί το ψάρι θα κάνει την δουλειά του και ο κυνηγός την δική του.
Ave, Caesar, morituri te salutant
Ο καλύτερος ας κερδίσει!
time 0 το λένε οι φυσικοί (?) και έχουν δίκιο. Έχουμε t- και t+ αλλά το to είναι αυτό που καθορίζει τα πάντα στο ψαροτούφεκο (και όχι μόνο), είναι αυτό που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, δεν μπορείς να διστάσεις, δεν μπορείς να έχεις αμφιβολίες, δεν πρέπει να φοβηθείς, δεν μπορείς να αλλάξεις, δεν μπορείς να πάρεις πίσω, δεν μπορείς να γνωρίζεις, δεν δικαιούσαι να πανηγυρίσεις, δεν αναπνέεις(έτσι και αλλιώς),παρά μόνο πρέπει να παραμείνεις παγερά ψύχραιμος όπως αρμόζει στην μη ύπαρξη.
Το to είναι η στιγμή, εκείνος ο απειροελάχιστος χρόνος που ο κυνηγός προσβλέπει, προσδοκά, προετοιμάζεται, επιδιώκει, είναι η στιγμή που ο θύτης έχει αποφασίσει για την τύχη του θύματος αλλά το θύμα του ακόμα ζει για το ίδιο, αλλά και δεν ζεί για τον θύτη, είναι η απροσδιοριστία του Heisenberg που όμως δεν εμφανίζεται στον μικρόκοσμο αλλά στον βυθό, είναι η γάτα (σφυρίδα) του Σρέντιγκερ που ζει και δεν ζει, είναι το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου του Καστανέντα, είναι η στιγμή που το βέλος έχει εκτοξευτεί αλλά ακόμη δεν έχει βρει στόχο(και δεν ξέρουμε αν θα βρει) είναι η προαιώνια μάχη του κυνηγού με το θήραμα, είναι η ζωή και ο θάνατος που συνυπάρχουν.
Ο καλύτερος ας κερδίσει!
Θα είναι πιο γρήγορη η απρόβλεπτη σφυρίδα? θα είναι πιο γρήγορη η βέργα? θα ξεπεράσει? θα ξεραθεί το ψάρι? θα το πάρει? Κανείς δεν ξέρει. Μόνο στο t+ στον χρόνο μετά την βολή, όταν νιώσουμε το ψάρι στην βέργα η και όχι, τότε και μόνο τότε θα έχουμε γνώση και αποτέλεσμα. Στο to δεν υπάρχει τίποτα. Αβεβαιότητα, αναμονή και προσμονή δεν χωράνε εδώ στο πάγωμα του χρόνου, στο to δεν χωράει τίποτα άλλο παρά μόνο ανυπαρξία.
Ομορφιά, απλότητα, πίστη, δύναμη, εμπειρία, τεχνική, τακτική, εξοπλισμός, προπόνηση, επανάληψη, ζωή και θάνατος, όλα έχουν συμπυκνωθεί στο to.
Όλες οι στιγμές, όλες οι εμπειρίες, όλα τα βιώματα , ατελείωτες ώρες κολύμπι έχουν συμπυκνωθεί στο απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου που απαιτείται για το πάτημα της σκανδάλης, για αυτόν τον ελάχιστο χρόνο της μη σκέψης και μη ύπαρξης.
Και έρχεται ο δύτης- θύτης (Βασίλης) και επιμηκύνει αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο κλέβοντας χρόνο από τον μη χρόνο.
Βασίλης βουτιά youtbe
Βλέποντας το βίντεο βλέπουμε μια μεγάλη υστέρηση στον χρόνο από την στιγμή που την ”έχει“ την σφυρίδα μέχρι την καθοριστική βολή.
Παίρνει το to και το κάνει δύο ολόκληρα δευτερόλεπτα. Δύο ολόκληρα δευτερόλεπτα από την στιγμή που έχει αποφασίσει την βολή μέχρι το πάτημα της σκανδάλης.
Δύο ολόκληρα δευτερόλεπτα για να κάνει βολή?
Είναι άραγε θέμα εμπειρίας η δισταγμού?
Θα μπορούσε να χάσει τη σφυρίδα? Βέβαια.
Γιατί τότε δεν έκανε βολή σε πρώτο χρόνο??
Θα έπρεπε να ρίξει από πιο μακριά??
Αν είχε πιο μεγάλο όπλο??
Κάποιοι θα έριχναν πιο γρήγορα, ο Βασίλης όχι. Γιατί?
Για να πάει πιο κοντά να το σιγουρέψει?
Μα δεν πήγε πιο κοντά. Τότε γιατί? Γιατί διστάζει? Γιατί αναρωτιέται?
Μα για να θαυμάσει το θήραμα, για να δει την σφυρίδα αγέρωχη και προκλητική σε όλο της το μεγαλείο( και μαζί με αυτόν και μείς), για να δώσει μια ευκαιρία στην σφυρίδα να κάνει τα τρελά της, να της δώσει μια ευκαιρία να ξεφύγει. Για να αποφασίσει αν τελικά είναι κυνηγός η παρατηρητής της ομορφιάς, να σκοτώσει η να θαυμάσει είναι το ερώτημα του, στο οποίο απάντησε ήδη. Προσπάθησε να έχει και τα δύο, αλλά η επιλογή είναι αμείλικτη.
